ژاویز
یکی از شعر های زیبای دوران دبستان که معمولا اکثر افراد بخاطر دارند، شعر درختکاری است. این شعر در کتاب دوم دبستان به چاپ رسیده بود. شعری ساده و پر معنی که مردم را به فرهنگ زیبای درخت کاری دعوت می کند. از زمانهای قدیم مردم به فرزندان خود آموزش می دادند که درخت بکارند حتی برای یادگاری این کار را انجام دهند. در تقویم شمسی هم پانزدهمین روز از ماه آخر سال یعنی اسفند یا حوت روز درختکاری است. با ژاویز همراه باشید تا شعر درختکاری دوم دبستان را بخوانید.
شعر درختکاری دوم دبستان عباس یمینی شریف
به دست خود درختی می نشانم
به پایش جوی آبی می کشانم
کمی تخم چمن بر روی خاکش
برای یادگاری می فشانم
درختم کم کم آرد بر گ و باری
بسازد بر سر خود شاخساری
چمن روید در آنجا سبز و خرم
شود زیر درختم سبزه زاری
به تابستان که گرما رو نماید
درختم چتر خود را می گشاید
خنک می سازد آنجا را ز سایه
دل هر رهگذر را می رباید
به پایش خسته ای بی حال و بی تاب
میان روز گرمی می رود خواب
شود بیدار و گوید : ای که اینجا
درختی کاشتی روح تو شاداب
عباس یمینی شریف
فرهنگ درختکاری یکی از فرهنگ های اصیلی است که از گذشتگان بجای مانده است. فرهنگی که بزرگ خاندان آن را به کوچکتر ها آموزش می دادند و می گفتند که درخت بکارید حتی اگر شما از میوه آن استفاده نکنید، فرزندانتان بعد از آن استفاده می کند. این یعنی فقط به زمان حال فکر نکنیم و فقط به فکر سود و منفعت خودمان نباشیم بلکه به بقیه نیز فکر کنیم . دیگران کاشتند و ما خوردیم، ما بکاریم و دیگران بخورند. همچنین این شعر اشاره به این نیز دارد که بیشتر با طبیعت رابطه برقرار کنیم. این کارها باعث آرامش فکر و روح و رشد شخصیت فرد می شود.
مطالب بیشتر :
شعر انار صد دانه یاقوت دسته به دسته از مصطفی رحماندوست
شعر باز باران با ترانه کتاب چهارم دبستان
